Για τον χαμό του Ντιόγκο Ζότα μίλησε ο προπονητής της Λίβερπουλ, Άρνε Σλοτ, τονίζοντας πως ήταν ο παίκτης που θα έβγαινε μπροστά στα δύσκολα.

Αναλυτικά όσα δήλωσε:

«Καταρχάς, είχε μεγάλο αντίκτυπο σε εμάς, αλλά τίποτα δεν συγκρίνεται με την απώλεια που νιώθουν οι γονείς του, η σύζυγός του Ρούτε και τα παιδιά του και η υπόλοιπη οικογένειά του. Το πρώτο συναίσθημα που έχουμε όλοι είναι η θλίψη. Το δεύτερο συναίσθημα που μου έρχεται στο μυαλό είναι η υπερηφάνεια. Νομίζω ότι οι γονείς του και η Ρούτε μπορούν να είναι τόσο περήφανοι για τον παίκτη και το άτομο που ήταν - κυρίως για το άτομο.

Έχω μιλήσει με πολλούς από τους συμπαίκτες του, έχω μιλήσει με πολλά μέλη του προσωπικού, και όλοι τον εκτιμούν τόσο πολύ και όλοι λένε πόσο καλός άνθρωπος ήταν. Ότι ήταν πάντα ο εαυτός του. Έτσι θα έπρεπε και θα είναι πολύ περήφανοι αν μπορούσαν να ακούσουν τι θα έλεγαν όλοι οι συμπαίκτες του και όλα τα μέλη του προσωπικού για αυτόν.

Δεύτερον, νομίζω ότι οι οπαδοί μας μπορούν να είναι τόσο περήφανοι για τους παίκτες που έχουμε σε αυτόν τον σύλλογο. Τους έχουν δει να κερδίζουν το πρωτάθλημα, αυτό ήταν ένα μεγάλο επίτευγμα, αλλά αυτό που έκαναν την τελευταία εβδομάδα με την ενότητα που είχαν, τον τρόπο που συμπεριφέρθηκαν όταν ήμασταν μαζί στην Πορτογαλία, οι οπαδοί δεν θα μπορούσαν να ζητήσουν περισσότερα από τους παίκτες μας όσον αφορά το πόσο σπουδαίοι άνθρωποι είναι. Αυτά είναι τα δύο συναισθήματα. Φυσικά, το πρώτο συναίσθημα της θλίψης είναι πολύ πιο δυνατό από αυτό της υπερηφάνειας. Αλλά είναι και τα δύο.

Είναι σχεδόν αδύνατο να περιγράψω οτιδήποτε με λόγια σε αυτή τη στιγμή. Και οι δύο (σσ εκείνος και η γυναίκα του) νιώσαμε ότι ήταν το σωστό να πάμε εκεί και να αποτίσουμε φόρο τιμής, όχι μόνο εγώ αλλά σίγουρα και η σύζυγός μου. Για να αποτίσουμε φόρο τιμής σε αυτόν, στον αδερφό του, στην οικογένεια και να δούμε - μιλώντας ξανά για υπερηφάνεια - τον τρόπο με τον οποίο οι οπαδοί μας έδειξαν πόσο νοιάζονται για αυτόν τον σύλλογο.

Τίποτα δεν φαίνεται να έχει σημασία αν σκεφτούμε τι έχει συμβεί. Αλλά είμαστε μια ποδοσφαιρική ομάδα και πρέπει να προπονηθούμε και να ξαναπαίξουμε, είτε το θέλουμε είτε όχι. Αυτό που έχω πει στους παίκτες, μπορώ να το πω και εδώ. Είναι πολύ δύσκολο να βρούμε τις σωστές λέξεις επειδή συζητάμε συνεχώς για το τι είναι σωστό. Τι είναι σωστό στις πράξεις μας; Τι είναι σωστό [για] αυτό που έχουμε να πούμε; Μπορούμε να προπονηθούμε ξανά; Μπορούμε να γελάσουμε ξανά; Μπορούμε να θυμώσουμε αν υπάρχει μια λάθος απόφαση; Και τους έχω πει, ίσως το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να χειριστούμε αυτή την κατάσταση όπως ο Ζότα.

Και αυτό που εννοούσα με αυτό είναι ότι ο Ζότα ήταν πάντα ο εαυτός του, δεν είχε σημασία αν μιλούσε σε εμένα, στους συμπαίκτες του, στο προσωπικό, ήταν πάντα ο εαυτός του. Ας προσπαθήσουμε λοιπόν να είμαστε και εμείς οι ίδιοι. Έτσι, αν θέλουμε να γελάσουμε, γελάμε. αν θέλουμε να κλάψουμε, θα κλάψουμε. Αν θέλουν να προπονηθούν, μπορούν να προπονηθούν, αν δεν θέλουν να προπονηθούν, δεν μπορούν να προπονηθούν. Αλλά να είσαι ο εαυτός σου, μην νομίζεις ότι πρέπει να είσαι διαφορετικός από ό,τι σου λένε τα συναισθήματά σου.

Δεύτερον, ο Ζότα ήταν ο παίκτης που αν τα πράγματα ήταν πραγματικά, πραγματικά, δύσκολα, πάντα τον κοίταζα και του έλεγα: «Τώρα χρειαζόμαστε κάτι ξεχωριστό από εσένα». Και τα κατάφερε τόσες πολλές φορές σε αυτές τις στιγμές. Μπορώ να θυμηθώ όλες αυτές τις στιγμές, ακόμα και πριν έρθω εδώ, είχε κι αυτός πολλές από αυτές. Βρισκόμαστε λοιπόν σε μια πολύ δύσκολη περίοδο, οπότε ας προσπαθήσουμε να κάνουμε αυτό που έκανε ο Ντιόγκο τόσες πολλές φορές. Αν είναι τόσο δύσκολο, τότε προσπαθήστε λίγο πιο σκληρά ή απλώς συνεχίστε και προσπαθήστε να το κάνετε να λειτουργήσει».

Σε ερώτηση για την απόσυρση της φανέλας του Ζότα και το πόσο σημαντική ήταν αυτή η απόφαση, απάντησε:

«Ναι, ήταν. Θα τον κουβαλάμε πάντα μαζί μας στις καρδιές μας, στις σκέψεις μας, όπου κι αν πάμε. Ίσως ειδικά σε δύσκολες στιγμές εξαιτίας αυτών που μόλις είπα. Αλλά κάθε στιγμή που βρισκόμαστε εδώ, θα τον κουβαλάμε μαζί μας στις σκέψεις μας και στις καρδιές μας. Το να αποσύρουμε τη φανέλα του είναι το μόνο πράγμα που μπορούσαμε, έπρεπε και είχαμε κάνει».