Η μνήμη πηγαίνει σήμερα πολλά χρόνια πίσω, όταν ακόμα ήμουν μαθητής. Διαβάζαμε τότε στο αθλητικό κομμάτι της «ΜΑΧΗΣ» για την αναχώρηση αρκετών σπουδαίων παικτών της εποχής για τη Νέα Υόρκη! Πώς τα κατάφερναν τα φτωχαδάκια τής αμέσως μετά τον πόλεμο εποχής να πάνε για σπουδές στην Αμερική; Τότε, ούτε για εισιτήρια δεν υπήρχε χρήμα...

Η αιτία και η αφορμή, αλλά και ο χορηγός για όλους αυτούς τους παίκτες, άκουγε στο όνομα «Παγκύπριος Νέας Υόρκης» και την αμέριστη βοήθεια του Φίλιπ Κρίστοφερ. Κι όλοι αυτοί οι παικταράδες πήγαν στον ΠΑΓΚΥΠΡΙΟ συνδυάζοντας ποδόσφαιρο και σπουδές στις ΗΠΑ, λαμβάνοντας βαθμό ΑΡΙΣΤΑ! Επιστρέφοντας στην Κύπρο, ήταν πλέον έμπειροι ποδοσφαιριστές συνεχίζοντας τις καριέρες τους. Όμως, το πιο σημαντικό, ήταν επιστήμονες έτοιμοι για προσφορά στον Κύπριο πολίτη και γενικά την κοινωνία. Αυτά τα έζησα προσωπικά όταν ξεκίνησα κι εγώ πλέον τη δημοσιογραφία και είχα γνωρίσει τον διεθνή ποδοσφαιριστή - αρχηγό της Ομόνοιας και οπτικό Κώστα Πέτσα...

Να τονίσω ότι κι εμείς οι αθλητικογράφοι της εποχής επωφεληθήκαμε τα μέγιστα, με αποκορύφωμα ένα ταξίδι στη Νέα Υόρκη, συνοδεία του στενού συνεργάτη του κ. Κρίστοφερ, μακαριστού Ανδρέα Κωνσταντινίδη (Κολοκούδια), το οποίο προσωπικά, κακώς, αρνήθηκα...

Βλέποντας από την τηλεόραση τη γιορτή για τα 50χρονα του Παγκύπριου Νέας Υόρκης, οφείλω να πω ότι συγκινήθηκα και παράλληλα λυπήθηκα γιατί δεν ήμουν εκεί για να πω ένα μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ! Οφείλω να πω όμως, ότι ορθώς ήταν εκεί ο ίδιος ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας για την απονομή τιμών εκ μέρους της Πολιτείας.

Η Κύπρος οφείλει πολλά στον Παγκύπριο Νέας Υόρκης.

Φίλοι μου, χρόνια πολλά, να τα χιλιάσετε!