Ο συνάδελφος δημοσιογράφος Μικαέλο Παπαδάκης είναι από τους λίγους ανθρώπους που έχουν παρακολουθήσει από κοντά τους αγώνες του Παύλου Κοντίδη, τόσο στο «Λονδίνο 2012» όσο και στο «Παρίσι 2024», όπου κέρδισε τα μοναδικά μετάλλια της Κύπρου στην ιστορία. Πέρσι η ιστιοπλοϊκή ρεγκάτα φιλοξενήθηκε στη Μασσαλία, 3-4 ώρες μακριά από το Παρίσι σιδηροδρομικώς, όπου ο συνάδελφος βρέθηκε όλες τις ημέρες, καλύπτοντας τις προσπάθειες και των τεσσάρων ιστιοπλόων της Κύπρου (Κοντίδης, Λάππα, Μακρή, Ταραντίν) για το Γραφείο Τύπου της Κυπριακής Ολυμπιακής Επιτροπής, έχοντας και ρόλο press attaché της κυπριακής ομάδας στην εγκατάσταση. Επί ευκαιρίας της συμπλήρωσης ενός έτους από το δεύτερο αργυρό μετάλλιο, ο Μικαέλο Παπαδάκης μιλάει στο «ΓΗΠΕΔΟ» και αναφέρεται σε άγνωστες πτυχές της προσπάθειας του Παύλου Κοντίδη κατά τη διάρκεια της παραμονής του στη Μασσαλία. 

- Μικαέλο, τι θυμάσαι πιο έντονα από τη Μασσαλία;

Την αναμονή. Την ανήσυχη ηρεμία που επικρατούσε, τις τρεις τελευταίες ημέρες του αγώνα του Παύλου Κοντίδη. Και στις 12 μέρες εκεί οι άνεμοι δεν ήταν για ιστιοπλοΐα και -αν δεν κάνω λάθος- καμιά από τις κούρσες μεταλλίων δεν έγινε στη μέρα της λόγω άπνοιας. Ο αγώνας του Παύλου ξεκίνησε Πέμπτη και κουτσά – στραβά πήγαμε έως την Κυριακή χωρίς ακυρώσεις. Τη Δευτέρα θα γίνονταν οι δύο τελευταίες κούρσες, όπου ελπίζαμε να καλύψει τη διαφορά από τον Αυστραλό. Δεν έγιναν και πήγαμε απευθείας σε κούρσα μεταλλίων, Τρίτη, 6 Αυγούστου – ακριβώς 12 χρόνια από το αργυρό στο Γουέιμουθ, όπου έγινε η Ρεγκάτα του «Λονδίνο 2012».

- Ο Παύλος θυμάται την ταλαιπωρία της αναμονής μέσα στον ήλιο.

Ναι. Ενώ κάθε μέρα τα Laser έμπαιναν από τη ράμπα (γλίστρα) που ήταν μπροστά στα δωμάτια εργασίας των ΜΜΕ, όπου οι αθλητές είχαν και τις τέντες τους, για τις κούρσες μεταλλίων πήγαιναν στην άλλη πλευρά της Μαρίνας, 5 λεπτά περπάτημα, στην παραλία, χωρίς σκιά. Εκεί γινόταν ένα τελετουργικό, με θεατές, παρουσίαση αθλητών, μουσική, οθόνες κ.λπ. Στις 6 Αυγούστου έγινε η διαδικασία και οι αθλητές περίμεναν με τις ώρες στην καυτή άμμο, μες τον ήλιο – ο καιρός είναι σαν της Κύπρου, ζέστη και υγρασία. Το ίδιο και οι θεατές – και ήταν πολλοί οι Κύπριοι. Πολλές ώρες. Από μόνο του το σκηνικό φόρτωνε τους αθλητές άγχος, αφού οι ιστιοπλόοι δεν είναι μαθημένοι να έχουν κόσμο και γενικώς τη φασαρία που έχει π.χ. ο Στίβος.

 -Τι ακολούθησε την ακύρωση;

Ο Παύλος έφυγε, πήγε στο σπίτι όπου διέμενε με τον Κροάτη συναθλητή και κουμπάρο του, Φίλιπ Γιούρισιτς, τον προπονητή, τον γυμναστή, τον μασέρ και τον τιμ μάνατζέρ τους. Ο Παύλος δεν ήθελε κόσμο γύρω του. Δύο αθλητές είχαν διαπιστεύσει 4 άτομα. Άλλοι αθλητές διαπιστεύουν μόνοι τους από 3-4 άτομα. Μετά την ακύρωση, θυμάμαι πως όσοι Κύπριοι είχαν έρθει από το Παρίσι, έψαχναν ξενοδοχείο. Το συνεργείο του ΡΙΚ βρήκε δωμάτιο και πήγαν να αγοράσουν ρούχα.

                          Ο Παύλος Κοντίδης με την Έλενα Παπάζογλου και τον team manager της δικής  του ομάδας, Μάρκο Μισούρα

«Ανέβηξα στο καταμαράν... για το γούρι»

- Φτάνουμε στη μεγάλη μέρα.

Περιπετειώδης. Πέρασαν 2-3 ώρες αναμονής. Υπήρχε στο μυαλό ότι μπορεί να μετατεθεί για τις 8 Αυγούστου – εάν δεν γινόταν ούτε εκεί, θα έκλεινε ο αγώνας ως είχε! Νωρίς το απόγευμα ξεκινάμε. Μπήκα στο καταμαράν των ΜΜΕ. Όλο τον αγώνα δεν είχα μπει στη θάλασσα, αλλά ανέβηκα για την κούρσα μεταλλίων, όπως και στο Γουέιμουθ, για το γούρι! Βλέπαμε από σχετικά κοντινή απόσταση. Οι γυναίκες αγωνίστηκαν κανονικά. Μετά οι άντρες. Ξεκίνησε δύο φορές η κούρσα και ακυρώθηκε. Άλλαξαν στίβο, διότι άλλαξε ο άνεμος. Η τρίτη απόπειρα πέτυχε. Ήταν η πιο καλή κούρσα του Παύλου.

- Ήταν δύσκολος αγώνας;

Γενικώς δεν είναι όσο εύκολο φαίνεται από την τηλεόραση. Τα σκάφη κατευθύνονται προς μια σημαδούρα που καλά – καλά δεν τη βλέπεις τόσο μακριά που είναι. Και στην κούρσα μεταλλίων είναι πιο κοντινή η απόσταση, για τηλεοπτικούς λόγους. Σημειώστε ότι δεν υπάρχει ηλεκτρονική συσκευή, όχι μόνο στο σκάφος του αθλητή, αλλά ούτε στη βάρκα των προπονητών. Εκεί ήταν μόνο ο Γιόζο Γιάκελιτς με την Ιταλίδα μετεωρολόγο του Παύλου, Έλενα Χριστοφίνι. Χωρίς κινητά. Οι αθλητές πάνε με την πυξίδα και το ανεμόμετρο.

 

- Το μετάλλιο, εννοώ, ήταν δύσκολο, δεν το είχε εξασφαλίσει.

Ναι. Σε ένα από τα πέρα - δώθε στη μαρίνα, τις ώρες αναμονής, πέτυχα τον προπονητή. Κάπνιζε αμίλητος. Του πήρα 2-3 λέξεις. Μου είπε ότι η κατάσταση είναι δύσκολη, επειδή μπορεί να πέσουμε τέταρτοι. Και ότι παρότι υπάρχει ελπίδα για το χρυσό, εντούτοις, η απόφαση είναι να παίξουμε άμυνα για το αργυρό. Είμαι βέβαιος ότι υπήρχε στο μυαλό το φάντασμα της 4ης θέση του Τόκιο. Η 4η είναι η χειρότερη θέση που μπορεί να πάρει κάποιος στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Λένε ότι παίρνεις το ξύλινο μετάλλιο!

- Δεν υπήρχε κουβέντα για το χρυσό;

Ο Παύλος σε κάποια φάση, μέσα στο νερό, είδε τον Αυστραλό να λυγίζει και πέρασε από το μυαλό του. Κοιτάξτε, είναι ψυχοφθόρα η αναμονή και ένας από τους λόγους που ο Παύλος κέρδισε εύκολα το αργυρό ήταν επειδή όντως άρτια προετοιμασμένος ψυχικά, και έμπειρος, έμεινε ήρεμος. Είναι πολύ εύκολο να παραιτηθείς και να πεις «ό,τι θέλει ας γίνει». Εγώ ξέρω ότι για το χρυσό ήλπιζε σίγουρα και έντονα την Κυριακή. Πίστευε ότι στις δύο τελευταίες κούρσες, που δεν έγιναν ποτέ, θα κάλυπτε μέρος της διαφοράς και θα έπαιζε το χρυσό στην κούρσα μεταλλίων.

«Θέλει κότσια να το υποστηρίξεις»

- Μετά τον τερματισμό, χαμός;

Πολλοί Κύπριοι. Φίλοι, γνωστοί, χορηγοί, ακόμα και άγνωστοι. Mεγάλη κερκίδα – φαίνεται και στις φωτογραφίες με τις πολλές σημαίες. Δεν το έζησα πολύ. Η ένταση της δουλειάς δεν αφήνει χώρα για συναισθήματα. Πέρα από το κείμενο που έγραφα, είχα να μαζέψω υλικό από τρεις φωτογράφους, να διευθετήσω δηλώσεις του Παύλου. Ήταν και περασμένη ώρα, η συνέντευξη Τύπου θα έγινε 8μ.μ. ώρα Κύπρου και οι δημοσιογράφοι στην Κύπρο ψάχνατε σαν τρελοί το υλικό.

- Στο περιβόητο πάρτι, ήσουν;

Πώς να μην ήμουν; Τέταρτη συνεχής Ολυμπιάδα που έγινε. Σε Ρίο και Τόκιο είχε κερδίσει αργυρό ο Κροάτης Στιπάνοβιτς. Τέσσερα σερί έχει ο Γιόζο Γιάκελιτς, όλα αργυρά! Στο πάρτι ήταν έξι μετάλλια: τα δύο του Παύλου, ένα του Ούγγρου Ζόμπορ Μπέρετς (Τόκιο) και τρία του Σλοβένου Βασίλι Ζμπόγκαρ (Αθήνα, Πεκίνο, Ρίο). Χαλάρωσαν, βγήκαν συναισθήματα, χόρεψαν συρτάκι, έριξε και μια ζεμπεκιά ο Παύλος! Θα είχε πάνω από 50 άτομα, στους οποίους ο Παύλος είχε να μιλήσει πολύ καιρό διότι απομονώνεται στους αγώνες. Φεύγοντας από την Κύπρο, δύο βδομάδες πριν τον αγώνα του, έκλεισε το κινητό και πήρε ένα καρτοτηλέφωνο που ήξεραν το νούμερο 3-4 άτομα. Χωρίς social media, τίποτα. Για περιπτώσεις έκτακτης ανάγκης δηλαδή, μην φανταστείτε ότι μιλούσε. Ήμουν από τους τυχερούς που τον έβλεπα στη μικτή ζώνη, από όπου υποχρεωτικά περνάνε οι αθλητές κάθε μέρα – έχουν υποχρέωση να περάσουν, αλλά όχι να μιλήσουν. Οι δικοί του περίμεναν από αυτά που θα γράψω εγώ να καταλάβουν σε τι κατάσταση βρίσκεται. Οι γονείς, τα αδέλφια, δεν του μιλούσε κανένας. Και αυτό το κάνει από το Λονδίνο, το 2012, σε κάθε μεγάλο αγώνα. Σκεφτείτε ότι τις μέρες της αναμονής για την κούρσα μεταλλίων, τον έβλεπαν σε απόσταση 20-30 μέτρων η γυναίκα του, ο γιος του, και δεν είχαν επαφή. Που είχαν να τον δουν τρεις βδομάδες. Σκληρό. Θέλει κότσια να το υποστηρίξεις.